Evsiz, işsiz və dişsiz ölən şairin nağılı

Adil Mirseyid

-

Evsiz, işsiz və dişsiz şairin nağılı bitdi...

Həm də acı sonluqla bitdi.

3 ALMA XOŞBƏXT SONLUQLARDA DÜŞÜR...

Heç göydən 3 alma da düşmədi.

Yəqin alma xoşbəxt adamların xoşbəxt sonluğunda düşür.

Və elə xoşbəxtlər də bölüşdürüb yeyirlər...

HƏR ŞEYİ BİZƏ BURAXIB GETDİ

Evsiz, işsiz və dişsiz şair bu yalan dünya ilə vidalaşdı.

Nöqtəsiz-vergülsüz, nidasız-böyük hərfsiz şeirlərini, dadlı rəsmlərini bizlərə buraxıb getdi.

Özüylə heç nə götürmədi, heç nə!

2 RƏSM ƏSƏRİ, BİR NEÇƏ KİTAB, KOMPÜTERDƏ SƏS

Evimin divarlarında onun iki rəsmi, kitab rəflərimdə bir neçə şeir kitabı, bir də kompüterimdə qonaq olduğu verilişlərdəki səsi qaldı...

ötən gecə yuxuma girməsəydin

yuxumda ağlamasaydın gülüm

bu gün işdən qalmazdım mən

bir fincan qəhvə belə içmədən çıxdım evdən

röyalarla gerçəklər arasında azdım

bir də gördüm içərişəhərdəyəm

bir də gördüm təbrizdəyəm

bir də gördüm parisdəyəm

parisdən təbrizə təbrizdən içərişəhərə döndüm

hər şəhərdə qonurdum kirəmitli damlara

malakan bağına gəldim günbatımında

malakan bağında qumru quşları

şübhəylə baxırdı adamlara

(«Malakan bağında qumru quşları» şeiri)

Adil Mirseyidin son satış sərgisi dərmanlara xərcləmək üçün təşkil olunmuşdu

QAYĞILARDAN UZAQ DÜNYANI SEÇDİ

Evsiz, işsiz və dişsiz şair sonsuzluğa köçdü.

Bu işıqlı dünyadakı kimi ev-ailə-qazanc qayğıları olmayacaq.

Dərman dərdi, oğul-qız gələcəyi də onu narahat etməyəcək.

Bakıdan vurub Parisə, Təbrizə, İstanbula çıxmayacaq.

Bakıda oturub, görməyə-görməyə, Parisdəki Monmartrdan, Monparnasdan, nə bilim, fransızların filan kafesindən, Van Qoqdan, Renuardan şeirlər yazmayacaq...

BİZLƏRİ UNUDACAQ...

Evsiz, işsiz və dişsiz şair bundan sonra göylərə çəkiləcək, səmavi duyğulardan söz açacaq.

Bizləri unudacaq...

AĞDAŞDA DOĞULUB BAKIDA ÖLDÜ...

Hə, evsiz, işsiz və dişsiz şair hər zaman misal gətirdiyi fransızların «Şairlər əyalətdə doğulub Parisdə ölürlər» fikrini də doğruladı.

Ağdaşda doğulub Bakıda öldü...

«ÇIXIB GEDƏRƏM BU MƏMLƏKƏTDƏN»

Evsiz, işsiz və dişsiz şair illər öncə dediyini gerçəyə çevirdi.

«Ümid mövsümünün» sonu çatdı.

Çıxıb getdi bu məmləkətdən.

Avqusta 14 gün qalırdı...

Bir gecə bir avqust gecəsi

Ümid mövsümünün sonunda

Son dəfə qara frak geyib

Adil Mirseyidin rəsmləri

Dəmir yol vağzalında

Nəfəsi araq qoxuyan dostlara əlvida deyib

Çıxıb gedərəm bu məmləkətdən

İLK DƏFƏ ÖZ YUVASI OLACAQ

Amma bir təsəllim var.

Axır ki, bu dünyada – bu işıqlı, nəhəng dünyada evsiz, işsiz və dişsiz şairin öz yuvası olacaq.

Daracaq da olsa, qaranlıq da olsa, havasız da olsa, bu, onun 62 illik ömründə

sahib olduğu yeganə məkan sayılacaq.

SƏNİN NƏYİN ÇATMIR ATƏŞBÖCƏYİ?..

Evsiz, işsiz və dişsiz şair daha nə evsizlikdən, nə işsizlikdən, nə də dişsizlikdən şikayətlənəcək.

Və bizlər onun hər yerdən əli üzülüb atəşböcəyinə xitabən yazdığı şeirini xatırlayıb güləcəyik:

Evim yox

işim yox

ağzımda dişim yox

sənin nəyin çatmır, atəşböcəyi?..

Yazıdakı fikirlər müəllifin şəxsi mülahizələridir.