Bəlkə də başlıq fərqli ola bilərdi. Ancaq 8 apreldə baş tutan icazəli mitinqdə gördüklərimdən sonra yenə də bu başlıq, bu sual öz dominantlığını bir daha sübut etdi...
Bu yaxınlarda rüşvətxorluq və qanunsuzluq daha beş can aldı. Sumqayıt avtobusunun qəza etməsi nəticəsində yaşamını itirənləri nəzərdə tuturam. Nə ilk deyildi, nə də son olacaq...
Bizimkilərin rus (rus imperializmi nəzərdə tutulur) sevgisi də bir başqa dərddi. Hər dəfə belə hallarla qarşılaşanda müxtəlif bənzətmələr beynimdə canlanır...
Bu barədə çox fikirləşmişəm. Çoxları ölkədə müsbət dəyişikliklərin olmamasını insanların savadsızlığında, nələrin baş verdiyindən xəbərsiz olmalarında görür. Mən də son zamanlara qədər belə düşünürdüm.
Bağımsızlığımızdan nə az, nə çox düz 26 il ötür. Kəmiyyət hesabıyla nəsil dəyişimi baş verib, ancaq keyfiyyətə baxanda işin rəngi dəyişir. Yeni nəsil yeni fikirlər, düşüncə və yanaşmalar anlamına gəlməlidir. Ancaq...
Uydurulmuş bütün inkişaf nağılları həzin sonla bitsə də, hələ də sığındıqları son bəhanə limanı var – sabitlik.
Bu yaxınlarda Avropa Birliyinin Gürcüstan ilə vizaları qaldırması xəbəri, yəqin ki, mənim kimi çoxunuzu da təəccübləndirmədi. Gözlənilən idi. Çünki Gürcüstan illərdir inkişaf yolunda əmin addımlarla irəliləyir.
Bu gün cəmiyyətimizdə hökümətin yarıtmaz siyasətinin səbəblərini ümumilikdə millətin xarakteristikasında axtaran, əsassız şəkildə bütün günahı toplumun üzərinə yükləyənlər az deyil.
Eyniadlı kitabı oxuduqca həm yüksək qürur və fəxr hissi duyur, həm də indiki dövrdə bu şəxsiyyətlərə yetərincə dəyər verilməməsinə görə təəssüf hissi keçirirəm.
